Η παραδοσιακή υφαντική των Κυκλάδων

Abstract

Σε αυτή την εργασία παρουσιάζετε η παραδοσιακή υφαντική των Κυκλάδων και ειδικότερα της Μήλου και της Νάξου. Αναπτύσσονται όλες εκείνες οι εργασίες που ήταν απαραίτητες να γίνουν για να μετατραπεί η πρώτη ύλη σε έτοιμο υφαντό. Στο πρώτο κεφάλαιο γίνετε αναφορά στις πρώτες ύλες και ειδικότερα στο βαμβάκι .Δίνονται πληροφορίες για την καλλιέργεια του βαμβακιού καθώς και για τις ποικιλίες που καλλιεργούσαν. Ακολουθεί η κατεργασία του βαμβακιού που αποτελείτε από τέσσερα στάδια : το ξεβαβούλιασμα το μαγκάνισμα το στοίβαγμα και τέλος το κλώσιμο της κλωστής. Σε κάθε στάδιο γίνετε λεπτομερής περιγραφή της εργασίας καθώς και των οργάνων που χρησιμοποιούσαν. Στην συνέχεια περιγράφονται τα στάδια κατεργασίας του μαλλιού, δηλαδή το πλύσιμο το ξάσιμο και το κλώσιμο. Επίσης στο ίδιο κεφάλαιο δίνονται πληροφορίες για τα φυτικά χρώματα και την διαδικασία βαφής. Κατόπιν αναφέρονται οι διαφορές που υπάρχουν στην κατεργασία της κατσικότριχας σε σχέση με το μαλλί . Στο δεύτερο κεφάλαιο περιγράφονται: ο αργαλειός με τα εξαρτήματα του καθώς και η υφαντική διαδικασία. Μετά το στήσιμο του αργαλειού ακολουθεί η επιλογή και ο υπολογισμός του νήματος του στημονιού. Για να ετοιμαστεί το στημόνι για το διάσιμο έπρεπε πρώτα να καλαμιστεί, δηλαδή να τυλιχθεί πάνω στα καλαμουκάνια αυτό γινόταν με τη βοήθεια της σβίγας σε συνδυασμό με την ανέμη Έπειτα ακολουθούσε το διάσιμο και μετά η τοποθέτηση και σωστή τακτοποίηση του στημονιού στον αργαλειό η αλλιώς φόρτωμα του αργαλειού. Το επόμενο βήμα ήταν το πρεμάτισμα (μίτωμα) του στημονιού. Αφού έγιναν όλες οι παραπάνω εργασίες προετοιμασίας του στημονιού, μπορούσε να ξεκινήσει η ύφανση . Όταν ύφαιναν υφαντά με πολύπλοκα σχέδια, για να αποφύγουν να επαναλάβουν το μίτωμα επινόησαν το κομπόδεμα. Μία άλλη απαραίτητη εργασία ήταν το μασούρισμα του υφαδιού που γινόταν με τη χρήση της ανέμης και της σβίγας. Η υφή ενός υφαντού εξαρτάτε από τις ιδιότητες των υλικών που συνθέτουν τα στημόνι και το υφάδι και από την τεχνική της ύφανση, δηλαδή από τον τρόπο με τον οποίο διασταυρώνονται τα νήματα του στημονιού και του υφαδιού. Ανάλογα με την τεχνική της ύφανσης τα υφαντά διακρίνονται σε τέσσερις μεγάλες κατηγορίες: Μονόχρωμα, ριγέ και καρό, πλουμιστά, και φλοκωτά. Όλα αυτά αναφέρονται στο τρίτο κεφάλαιο. Τα υφαντά ταξινομούνται και σε άλλες τρεις κατηγορίες ανάλογα με το πέρασμα του στημονιού στο χτένι σε: Μονά, Μονόδιπλα, Δίμιτα. Και ανάλογα με την πρώτη ύλη σε: Μπαμπακερά, Μπαμπακερά της καλής πρεμάτισης Μαλλομπάμπακα, Μάλλινα και υφαντά από Κατσικότριχα. Στο τέταρτο κεφάλαιο δίνονται πληροφορίες για αυτά τα είδη των υφαντών. Στο πέμπτο κεφάλαιο γίνεται ανάλυση ενός παραδοσιακού υφαντού και υπολογίζονται όλοι οι παράμετροι που είναι απαραίτητοι για τη δημιουργία του όπως: η πυκνότητα του στημονιού και του υφαδιού η συστολή του στημονιού και του υφαδιού το βάρος του υφάσματος κ.α.