Στέγαστρο με μεταβλητά στοιχεία παραμετρικού ελέγχου στον προαύλιο χώρο του ΑΕΙ Πειραιά Τ.Τ.

Abstract

Οι σύγχρονες αρχιτεκτονικές μορφές χαρακτηρίζονται από μία πολυπλοκότητα τόσο στην έκφραση όσο και στη δομή. Μία πολυπλοκότητα που απορρέει από το πλήθος των παραμέτρων που χρησιμοποιούνται κατά την συνθετική διαδικασία. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο παραμετρικός σχεδιασμός επιτρέπει την αξιοποίηση των παραμέτρων αυτών μέσω της διαχείρισης των συσχετισμών τους, του βάρους που έχει η μία απέναντι στην άλλη και του τρόπου που θα ερμηνευτούν από τον καθένα αυτοί οι παράμετροι. Η παρούσα πτυχιακή εργασία αφορά στο σχεδιασμό ενός στεγάστρου στον προαύλιο χώρο του Ανώτατου Εκπαιδευτικού Ιδρύματος Πειραιά Τεχνολογικού Τομέα (Α.Ε.Ι. Πειραιά Τ.Τ.), το οποίο προορίζεται για τη προστασία από τις καιρικές συνθήκες. Η επιλογή μιας παραμετρικής προσέγγισης προκύπτει τόσο από τις μεταβαλλόμενες καιρικές συνθήκες, όσο και από τη διέλευση των ατόμων που κινούνται στον χώρο. Εξ αρχής επιλέγεται η μερική στέγαση του προαυλίου με τη χρήση μεταβλητών στοιχείων που ανοίγουν και κλείνουν χρησιμοποιώντας μια σειρά από παραμέτρους. Τα στοιχεία αυτά επιλέχθηκε να είναι μηχανισμοί διαφράγματος - κλείστρου παρόμοια με αυτά των φωτογραφικών μηχανών, τα οποία θα ανοίγουν ή θα κλείνουν ανάλογα με την επιθυμία του κάθε ατόμου που διέρχεται από τον χώρο. Ο σχεδιασμός επιτυγχάνεται σε τρία βήματα. Ανάλυση των χωρικών δεδομένων, δημιουργία προσομοίωσης (simulation) για την βέλτιστη αξιοποίηση των δεδομένων της παρατήρησης και τέλος δημιουργία της μορφογενετικής διαδικασίας, κατά την οποία αξιοποιούνται τα δεδομένα που αντλήθηκαν από τη προσομοίωση.

Παραδοσιακά, ο σχεδιασμός σε Ηλεκτρονικό Υπολογιστή πραγματοποιούνταν μέσω προγραμμάτων Υπολογιστικά Επιβοηθούμενου Σχεδιασμού (CAD). Τα προγράμματα αυτά δεν έχουν την δυνατότητα επεξεργασίας των δεδομένων που συλλέγονται από την προσομοίωση. Για την επεξεργασία τους επιλέγονται δύο τρόποι προσέγγισης. Αρχικά, μέσω Οπτικής Γλώσσας Προγραμματισμού (VPL) για μία πρώτη ανάλυση των δεδομένων και στη συνέχεια μέσω Γλώσσας Προγραμματισμού (Text Based Programming Language) για την επεξεργασία τους. Η Γλώσσα προγραμματισμού, προτιμήθηκε έναντι της VPL, διότι είναι πιο “δυνατή” (robust) και ευέλικτη, ικανή να επεξεργαστεί πολύπλοκα δεδομένα. Τέλος, σημαντικό ήταν να μπορεί να κατασκευασθεί με τον βέλτιστο δυνατό τρόπο το στέγαστρο. Έτσι κατά την φάση του σχεδιασμού ακόμη δίνεται βάση στο digital fabrication ώστε να μην υπάρχουν κενά ανάμεσα στον ψηφιακό σχεδιασμό και την κατασκευή. Στην πτυχιακή αυτή, βάρος δόθηκε στην συνθετική διερεύνηση. Ωστόσο, μέσα στην συνθετική διαδικασία υπήρξαν παράμετροι βελτιστοποίησης της δομής που συνεισφέρουν στην καλύτερη στατική συμπεριφορά.